We moeten terug naar de essentie of ons gezondheidszorgsysteem wordt zelf erg ziek.

We moeten terug naar de essentie of ons gezondheidszorgsysteem wordt zelf erg ziek.

27 juni 2019

“Kijk”, zegt Rin, “ik doe mijn werk nog altijd zeer graag. Ik houd ervan om voor patiënten en verpleegkundigen problemen op te lossen en elke keer als mij dat lukt, voel ik mij goed. Als ik aan verpleegkunde-sollicitanten vraag waarom ze voor het beroep kiezen, hoor ik heel vaak hetzelfde: 'dat zit in mij, ik wil met mensen omgaan, ik help graag'. Maar vandaag kom ik overal in de zorg steeds meer verpleegkundigen tegen die bezorgd zijn om o.a. de grote werkdruk. Aan de oorzaken van een dreigende ontgoocheling moet echt iets gebeuren. Zo niet komen we in een situatie terecht dat ik zelf als verpleegkundige nooit in welk ziekenhuis dan ook zou willen liggen”.

Aan het woord is Rin, zowat met een verpleegkundeschort geboren. Op een vrijdag in 1978 studeerde ze af en de maandag erop begon ze als verpleegkundige. Ze is er nooit mee gestopt en ze heeft het ook nooit overwogen. Haar werk is haar hobby, om het met een clichébeeld te zeggen. We luisteren naar haar n.a.v. het bekendmaken van de jaaractiviteiten 2018 van het UZ Brussel. Want achter de cijfers en feiten schuilt mensenwerk.

“Er is veel veranderd in vergelijking met mijn beginperiode. Vroeger was een verpleegkundige vooral bezig aan het bed van de patiënt. Het was half hotel, half ziekenhuis: de helft van de tijd ging naar de zorg zelf en voor de rest was je met allerhande zaken in de weer die meer met het comfort en het bezighouden van de patiënt te maken hadden. Vandaag moet een verpleegkundige multifunctioneel en multi-inzetbaar zijn. Daar is op zich niets mis mee.

Er zijn echter twee evoluties die mij grote zorgen baren.

In de eerste plaats wordt onze intrinsieke motivatie bedreigd. Ik kan leven met de vaststelling dat steeds meer patiënten het maar normaal vinden wat we doen 'omdat we er toch voor worden betaald'. Dat onze inzet vaak minder gewaardeerd wordt, is een realiteit, ook de patiënt betaalt veel en verwacht dan ook steeds meer. Erger is dat we steeds verder afdrijven van de essentie van ons werk namelijk de zorg aan en om de patiënt. De toegenomen overheidscontroles via allerhande registraties verplichten ons tot veel computerwerk en dit slorpt te veel kostbare tijd op. Dat frustreert ons allemaal en niet enkel de verpleegkundigen".

“We zijn in de zorg gewoon met te weinig verpleegkundigen”

"In de tweede plaats zijn we overal in de zorg gewoon met te weinig verpleegkundigen. Net zoals men in de brede samenleving steeds meer activiteiten samenpropt binnen dezelfde tijdspanne, moeten ook wij daardoor steeds meer activiteiten comprimeren op dezelfde tijd. Daarvoor zijn veel opleiding, ervaring, vaardigheden en kennis nodig. Onze verantwoordelijkheid tegenover de patiënten werd nog groter dan die al was. Maar tegelijk moeten we met minder mensen instaan voor meer patiënten omwille van de talrijke besparingen. Dat is niet meer houdbaar. Het bedreigt de finaliteit van waarom we ons inzetten: de zorg aan de patiënt zelf. Als oude rot in het vak blijf ik enthousiast doorgaan terwijl mijn man vind dat ik erover ga. Jongere verpleegkundigen lossen het soms op door wat minder punctueel te zijn. Niet omdat ze niet willen, maar omdat hen de tijd ontbreekt om alles op alle niveaus even goed te doen en daarom worden er telkens keuzes gemaakt, steeds weer opnieuw prioriteiten gesteld. We hebben nog heel veel collega’s die zich ten volle willen inzetten, maar we zijn met te weinig om dat nog heel goed te doen. En in de zorg is dat niet waar we als verpleegkundigen willen voor staan. Voor onze zieke medemens moet de zorg excellent zijn en blijven!

Daardoor nadert het moment dat ik zelf als verpleegkundige niet meer in welk ziekenhuis dan ook terecht zou willen komen. Ik blijf zeggen aan collega’s: 'zorg goed voor jezelf, plezier hebben in je werk daar moet je ook zelf voor zorgen, geniet van elk positief moment, probeer er elke dag het beste uit te halen voor de patiënt en voor jezelf'. Dat er periodes zijn van heel veel werk, is normaal en dat vind ik niet erg. Maar het lijkt wel dat in de zorgorganisaties de spanningsboog doorlopend strak blijft en dat wordt ongezond. De positieve motivatie, het engagement en het enthousiasme van de zorgverleners botsen hard met een realiteit van continue besparingen in onze sector en dat leidt tot ontgoocheling en soms 'niet meer kunnen'. We hebben meer verpleegkundigen nodig én een terugkeer naar de essentie – het zorgen voor mensen - of ons gezondheidszorgsysteem wordt zelf heel erg ziek”.

Ontdek meer over de jaaractiviteiten 2018 van het UZ Brussel.

Elk blogbericht op ‘UZ Brussel blogt’ weerspiegelt enkel de mening van de respectievelijke auteur.

Rin Scheers Rin Scheers
Rin Scheers
Verpleegkundige
Rin Scheers is verpleegkundige en maakt deel uit van de staf van het departement verpleegkunde van het UZ Brussel. In het UZ Brussel werken 3800 medewerkers waaronder 1500 verpleegkundigen.

Respect zit verweven in het DNA van het UZ Brussel. Daarom staat respect ook centraal bij het reageren op nieuws- of blogberichten. We kennen graag uw graag mening en staan open voor suggesties of vragen, maar vragen wel om een aantal simpele regels in acht te nemen. Alleen reacties die de regels respecteren, worden goedgekeurd en gepubliceerd.