Op die vier jaar gevangenschap verloor hij de helft van zijn lichaamsgewicht.

Op die vier jaar gevangenschap verloor hij de helft van zijn lichaamsgewicht.

14 januari 2020

Hij ligt op zijn rug op het bed en kijkt naar de vale zoldering die snakt naar nieuwe verf. Hij kent er intussen elke millimeter van. Soms overvalt hem het gevoel dat de zoldering naar beneden dondert en hem zal verpletteren. Dan knijpt hij krampachtig de ogen toe. Maar hij beweegt niet. Hij is veel te bang om te breken. En breken is juist wat hij niet wil doen.

Al zouden ze dat wel willen. Zoals onlangs, toen ze hem blinddoekten en nog maar eens probeerden hem een bekentenis te laten ondertekenen. Ze dreigden er opnieuw mee de doodstraf uit te voeren. Op die vier jaar gevangenschap verloor hij 40kg, de helft van zijn lichaamsgewicht. Het maakte hem tot een schim van zichzelf.

Ze zijn met 5 in die kleine ruimte, elk in een eigen cel op een ijzerkoud bed. Op een plank staan enkele boeken die er even slecht uitzien als hijzelf. Hij heeft ze al zo vaak gelezen dat hij ze tot in de details zou kunnen navertellen als zijn geheugen hem niet soms in de steek liet. Als arts kent hij de gevolgen van de combinatie van psychische stress en ondervoeding. Hij weet dat zijn botten elke dag brozer worden door gebrek aan beweging. Nooit werd op zijn vraag voor medische zorg ingegaan. Die zorg heeft hij nochtans echt nodig, onder andere voor dat linkeroog waarmee hij steeds minder ziet, de onverklaarde huiduitslag en de slepende pijn aan zijn maag en darmen, maar vooral voor de haperende witte bloedcellen in zijn aders. Die laatste vaststelling hield hij over van zijn spoedoperatie voor een ingeklemde liesbreuk, de enige keer in vier jaar dat hij de Evin-gevangenis even verliet. Hij werd in dat ziekenhuis na de ingreep wakker met armen en benen in boeien en aan het bed gekluisterd. Omdat hij zo nauwelijks kon bewegen om aan de pijn te ontsnappen, smeekte hij om weer snel naar zijn cel terug te kunnen, vrij van die boeien, en zo werd hij te vroeg ontslagen en bijna onmiddellijk terug overgebracht naar de gevangenis.

Om de 40 seconden wordt het gesprek onderbroken met de boodschap dat er wordt meegeluisterd.

Misschien kan hij straks genoeg kracht verzamelen om nog eens naar zijn vrouw te telefoneren die samen met de kinderen in Zweden is. Zij is vrijwel zijn enige contact met de wereld buiten de gevangenis. Hij blijft haar nu en dan bellen (hij mag zelf niet opgebeld worden), ook al heeft hij al een tijdje eigenlijk niets meer te vertellen ā€“ elke dag is gelijk ā€“ en ontbreekt hem vaak de kracht. Zij vertelt hem dan over de kinderen en soms beschrijft ze hoe in Brussel voor hem is betoogd. Hij voelt zich te leeg en moedeloos om daar enthousiast van te worden, maar het volstaat wel om zijn weerstand te onderhouden. Het zijn telkens weer verhullende gesprekken: om de 40 seconden wordt het gesprek onderbroken met de mechanische boodschap dat er wordt meegeluisterd en dat alles wordt opgenomen. Gelukkig verstaat Ć©Ć©n van de mannen die toezicht houdt noch Engels noch moeilijke woorden. Het is dankzij zijn vrouw dat hij weet dat er weer een jaar voorbij is, want zelf is hij de tel kwijt.

Onder waakzame begeleiding strompelt hij dan terug naar zijn cel, bang om zijn evenwicht te verliezen. Ze zouden waarschijnlijk niets liever hebben dan dat hij valt en zijn nek breekt. Veel mensen zullen het nieuwe jaar vieren, denkt Ahmadreza, met diepe ademhaling. Het is niet erg dat ze nu niet aan mij denken. Als ze mij maar niet vergeten.

De Zweeds-Iraanse VUB-gastdocent en rampenarts Ahmadreza Djalali zit nu al bijna vier jaar vast in de Evin-gevangenis in Teheran. Hij werd in 2016 tijdens een werkbezoek in Iran gearresteerd en beschuldigd van spionage. Op 21 oktober 2017 werd hij ter dood veroordeeld na een proces dat volgens de VN-waarnemers niet volgens de internationale regels is verlopen. Hij zou ook gefolterd zijn tot hij valse bekentenissen aflegde. Hij weet niet wat hem vandaag te wachten staat. Op basis van de beschikbare informatie heeft Edgard Eeckman getracht een realistisch beeld te schetsen van zijn situatie.

Blog Ahmadreza Djalali

 

Edgard Eeckman Edgard Eeckman
Edgard Eeckman
Communicatiemanager UZ Brussel
Edgard Eeckman is manager dienst communicatie van het UZ Brussel. Hij is wetenschappelijk medewerker van ā€˜Research center for Culture, Emancipation, Media and Societyā€™ (CEMESO) - VUB en doctor in de media- en communicatiestudies. Hij doctoreerde over Dr. Google, macht in de relatie patiĆ«nt-zorgverlener en ā€˜patient empowermentā€™. Alles daarover op www.edgardeeckman.be. Je kan hem ook volgen op Twitter (@eeckman). Hij is ook voorzitter van de VZW Patient Empowerment, www.patientempowerment.be.

Respect zit verweven in het DNA van het UZ Brussel. Daarom staat respect ook centraal bij het reageren op nieuws- of blogberichten. We kennen graag uw graag mening en staan open voor suggesties of vragen, maar vragen wel om een aantal simpele regels in acht te nemen. Alleen reacties die de regels respecteren, worden goedgekeurd en gepubliceerd.